มูลนิธิการกุศลมุกดาหาร, ชมรมนักวิทยุสมัครเล่น กู้ภัยธงแดง มุกดาหาร

Philosophy => ปรัชญาชีวิต => ข้อความที่เริ่มโดย: hs4nxa ที่ พฤศจิกายน 29, 2010, 10:20:54 AM

หัวข้อ: สำนวนไทยมาเป็นกลอน
เริ่มหัวข้อโดย: hs4nxa ที่ พฤศจิกายน 29, 2010, 10:20:54 AM
                                                         กฎแห่งกรรม

เขาว่างม...เข็มใน...มหาสมุทร
ยากที่สุด...ขอบเขต...ที่ค้นหา
หากเข้าเมือง...ตาหลิ่ว...ต้องหลิ่วตา
หักด้ามพร้า...ด้วยเข่า...ไม่เข้าที

สู้อุตส่าห์...เข็นครก...ขึ้นภูเขา
เพราะเทือกเถา...เหล่ากอ...ไม่มีศรี
ต้องหวานอม...ขมกลืน...ทุกราตรี
เขาได้ที...ขี่แพะไล่...ไม่เมตตา

เพราะชนัก...ติดหลัง...ตัวเขาอยู่
เฒ่าหัวงู...หลอกเด็ก...เลวหนักหนา
เรามันแค่...บ้านนอก...คนคอกนา
มีปัญญา...แค่หางอึ่ง...จึงระทม

เหมือนโปรดสัตว์...ได้บาป...ตัวข้านี้
เมื่อคนดี...ขี้ตามช้าง...พรางขื่นขม
เห็นกงจักร...เป็นดอกบัว...ไม่กลัวตรม
ขึ้นวอสม...ใจคางคก...คงตกตาย

พี่ห้ามเจ้า...ว่าไฟเอ๋ย...น้องอย่าเล่น
เอาน้ำเย็น...เข้าลูบ...ผูกใจหมาย
แต่ยิ่งดัด...ไม้แก่...ก็ยิ่งตาย
ดัดไม่ง่าย...เหมือนอ่อน...แต่ก่อนมา

ก่อนจะไป...เหมือนกระดี่...ที่ได้น้ำ
เมื่อถูกย่ำ...กลับมาใย...กันเล่าหนา
เห็นแล้วหรือ...ผงชั่ว...ที่เข้าตา
จึงกลับมา...หาพี่...ที่ต่ำทราม

อกของพี่...มันไหม้...ไส้มันขม
เมื่อนิยม...ตัวเจ้า...เจ้าก็หยาม
เมื่อโคแก่...กินหญ้าอ่อน...ย้อนมาตาม
หมดสิ้นความ...งามแล้ว...ซิแก้วตา

พี่ตักน้ำ...รดหัวตอ...ง้อแต่เจ้า
สู้ข่มเขา...โคขืน...ให้กลืนหญ้า
กินบนเรือน...เจ้ากับขี้...บนหลังคา
ยืนกระต่าย...สามขา...อย่ามาวอน

พี่มิใช่...ไก่รองบ่อน...ของเจ้าแล้ว
พี่ดวงแก้ว...ขอลา...วานรก่อน
ยามใกล้เกลือ...เจ้ากินด่าง...อ้างดงดอน
มันสุดร้อน...เกินจะอยู่...เป็นผู้คน

เมื่อถอดเขี้ยว...ถอดเล็บ...จนสิ้นสูญ
ก็ไม่อาจ...เพิ่มพูน...ให้เป็นผล
เพราะแผลเก่า...มันเจ็บแสน...แน่นกมล
พี่มันจน...ทนอยู่...คงไม่นาน

ประวัติ...ศาสตร์อาจซ้ำ...ช้ำมาให้
เมื่อบุญหนัก...ศักดิ์ใหญ่...มาเยี่ยมบ้าน
เจ้าก็คง...ตรงเข้าหา...ดังก่อนกาล
.คงประหาร...ใจพี่...ที่แสนทราม

น้องผิดเอง...ที่ตบหัว...แล้วลูบหลัง
เส้นผมบัง...ตาน้อง...จึงมองข้าม
พี่สีซอ...ให้ฟัง...ยังวู่วาม
แกงจืดทราม...แล้วจึง...รู้คุณเกลือ

หวังแต่ให้...ราชรถ...มาเกยน้อง
จึงอุ้มท้อง...แบกหน้า...มาให้เอื้อ
ผัวแก่เขา...ไม่เคยคิด...จะจุนเจือ
เพราะจับเสือ...มือเปล่า...ต้องเศร้าใจ

เขาเขียนด้วย...มือแล้ว...ใช้ตี.นลบ
พูดกระทบ...กระเทียบ...เปรียบนางไพร่
แพศยา...ทาสี...อีจัญไร
แล้วผลักไส...ไล่ส่ง...สู่ดงเวร

.เรือน้องขาด...หางเสือ...พี่ก็รู้
ไม่ใช่งู...เห่าแน่...แผลก็เห็น
คว้าน้ำเหลว...กลับมา...สุดลำเค็ญ
จะฆ่าเข่น...พี่ได้...อย่างไรกัน

พี่ตกน้ำ...ไม่ไหล...ไฟไม่ไหม้
แต่น้ำตา...น้องตกใน...ใครจะกลั้น
เมื่อไม่ยอม...ลงเรือ...ลำเดียวกัน
หนูติดจั่น...คงต้องหา...ทางออกเอง

คนเสียผี...ควายเสียบ่า...ขอลาแล้ว
เหมือนเรือแจว...รั่วน้ำ...มาเร้าเร่ง
กินน้ำตา...ต่างข้าว...เฝ้าหวั่นเกรง
ความวังเวง...ควรแล้ว...ที่เข้ามา

แมลงเม่า...โง่เขลา...เบาหัวคิด
ขอถอดจิต...ชิดกาย...ไปภพหน้า
ตายทั้งกลม...เถิดลูก...แม่ขอลา
จบตำรา...คนใจง่าย...ตายแหละดี

โบราณว่า...คนล้ม...แล้วอย่าข้าม
โอ้นงราม...น้องเอ๋ย...อย่าหมองศรี
เจ้าหนีร้อน...พึ่งเย็น...เป็นสิ่งดี
ชั่วเจ็ดที...ดีเจ็ดหน...อย่าจนใจ

พี่จะช่วย...รักษา...นกปีกหัก.
วัวสิ้นหลัก...ฟักสิ้นร้าน...ต้องผ่านได้
พี่อย่าเคาะ...กะลา...ให้ดีใจ
มดก็จะ...ไม่ให้ไต่...ไรไม่ตอม

.จะกล่อมเกลี้ยง...เลี้ยงดู...ลูกของน้อง
แม่เนื้อทอง...ของพี่...จงคืนหอม
จะร่วมหัว...จมท้าย...แม่พะยอม
รอดสันดอน...มามีพร้อม...ทั้งครอบครัว

พี่นี้จะ...ทนอาบ...เหงื่อต่างน้ำ
ไม่แปรปาก...หลากคำ...ทำให้มั่ว
คงลืมตา...อ้าปาก...จากหมองมัว
อย่าหวาดกลัว...เหมือนผัวเก่า...แต่ก่อนมา

เจ้าเป็นนก...ผิดป่า...ปลาผิดน้ำ
จึงชอกช้ำ...กรรมสาหัส...ซัดเข้าหา
ไอ้หัวงู...มันขุดบ่อ...คอยล่อปลา
ขี้แล้วแจว...เหมือนหมา...สารเลว

ถ้าน้ำลด...เมื่อไร...ตอคงผุด
สูงที่สุด...ก็คงหัก...เมื่อหลักเหลว
หมาเดือนสิบ...สองต้องแพ้...แก่เพลิงเปลว
สู่หุบเหว...เลวระยำ...ที่ทำมา

อันคนดี...มีน้อย...ถ่อยมีมาก
มือถือสาก...ปากถือศีล...ก็มากหนา
ลิ้นตวัด...ถึงใบหู...ดูเกลื่อนตา
ตีสองหน้า...ก็มากนัก...จงหักใจ

เมื่อผมหงอก...รายหน้า...ตัณหากลับ
มันไม่รับ...ลูกน้อง...อย่าร้องไห้
ตีหลายหน้า...น้องเอ๋ย...ปล่อยเลยไป
แผ่นดินไม่...กลบหน้า...กล้าแหละดี

เราไม่ได้...คาบช้อนทอง...ออกมาด้วย
เมื่อคนรวย...เปล่งแสง...แห่งศักดิ์ศรี
เราหิ้งห้อย...น้อยค่า...บารมี
คงไม่มี...ใครเขาเห็น...ความเป็นคน

อยู่นี่เอง...หรอกหรือ...นางขี้ข้า
พวกอีกา...ต่ำศักดิ์...สะบัดขน
มาล้วงคอ...งูเห่า...เผ่าสกนธ์
คงเปรอปรน...ผัวกู...จนอิ่มเอม

กูมิใช่...ช้างเท้าหลัง...ดังมรึงคิด
ผัวกูติด...ใจมรึง...จึงเกษม
หารู้ไม่...ถมเท่าไร...ก็ไม่เต็ม
ทิ้งความเค็ม...เสียแล้ว...เกลือผัวกู

กูยอมเสีย...ทองท่วมหัว...เพื่อผัวได้
ต้องร้อนอก...ร้อนใจ...เมื่อไม่อยู่
จำใส่หัว...แม่ตี.นไว้...ใคร่ครวญดู
ว่าชาติหมู...อดขี้ได้...เป็นไม่มี

กูจะให้...อัฐมรึง...สักหนึ่งก้อน..
แก้วลืมคอน...อย่างมรึง...คงกลับที่
ปลิงอย่างมรึง...ควรจะปล่อย...กันสักที
อย่ามาตี...หน้าตาย...ให้หายเคือง

หากคันไม้...คันมือ...ขึ้นละก็
กูอาจจะ...งัดข้อ...คิดก่อเรื่อง
ถ้าไม่อยาก...ขายหน้า...คนทั้งเมือง
เชิญดอกเอื้อง...รับอัฐ...ไปโดยดี

หญิงอย่างมรึง...ดื่นเป็น...กล้วยน้ำหว้า
ทุกหย่อมหญ้า...หาได้...หลากหลายที
แต่หนึ่งเดียว...คือกู...ลูกผู้ดี
ไม่ใช่อี...ชาติไพร่...เหมือนอย่างมรึง

มรึงได้เสีย...ผัวกู...จนลูกติด
อย่าได้คิด...แบ่งสมบัติ...สักสลึง
มารหัวขน...คนชิงหมา...อย่ามาดึง
ยอดตำลึง...ก็หรูแล้ว...สำหรับกา

ฟังเข้าด่า...เสียดแทง...แสลงจิต
ถือความผิด...เป็นครู...ยังถูกด่า
เหมือนผีซ้ำ...ด้ำพลอย...คอยเย้ยมา
ไม่ลดรา...วาศอก...เลยกงกรรม

เมียหลวงคิด...สะกิด...เอาแผลเก่า
มาเผาเรา...ให้ร้อน...เหมือนก่อนช้ำ
ที่หลงใหล...ได้ปลื้ม...ลืมความดำ
จึงถลำ...ต่ำค่า...ลงกว่าเดิม

ต้องเออออ...ห่อหมก...รับอัฐเขา
ก้มกราบเท้า...ขอขมา...ความแต่เริ่ม
ถึงยากจน...เข็ญใจ...ยิ่งกว่าเดิม
ก็จะไม่...เห่อเหิม...กลับคืนมา

รับอัฐเมีย...ผัวแก่...มาแนบอก
พูดโกหก...พกลม...เมื่อต่อหน้า
แล้วนำเงิน...ไปให้...กับอาชา
เพื่อให้ม้า...อารี...นี่ร่มเย็น

เจ้าแดงเอ๋ย...นอนเสีย...เถิดลูกรัก
อย่าดื้อนัก...ลุงเขา...จะทุกข์เข็ญ
แม่อยู่ไป...ก็เหมือนกับ...ตายทั้งเป็น
ฝากเดือนเพ็ญ...เอ็นดู...ลูกข้าที

ในจดหมาย...แม่เพียร...เขียนสั่งสอน
เจ้าอย่าอ้อน...ให้มาก...ลำบากที่
อย่าเอาไม้...ไปแหย่เสือ...นะคนดี
เป็นสตรี...ต้องรักนวล...สงวนตัว

ชื่อว่าปลวก...อย่าได้งัด...มาเพิ่มเขา
เสือนอนเศร้า...เจ้าอย่าคิด...ว่าไม่ชั่ว
อย่าได้เห็น...กงจักร...เป็นดอกบัว
เจ้าอาจชั่ว...เหมือนแม่...แต่เดิมบาง

รู้ว่าเสือ...อย่าเอาเรือ...เข้าไปจอด
รู้ว่ามอด...อย่าเอาไม้...เข้าไปขวาง
อย่าเลียนแบบ...ดอกไม้...ที่ใกล้ทาง
ควรตีตน...ออกห่าง...ความจัญไร

เขายกยอ...ปอปั้น...ก็อย่าเหลิง...
อาจเป็นเพลิง...แผดเผา...คราวหลังได้
อย่าปล่อยให้...พวกมาก...คอยลากไป
จะปราชัย...พ่ายแพ้...ความอัปรีย์

เมื่อเติบใหญ่...อย่านอกครู...นะลูกรัก
อย่าใฝ่สูง...ให้เกินศักดิ์...จะบัดสี
อายุแม่...ไม่อาจยืน...ถึงหมื่นปี
ขอสั่งเสีย...เท่านี้...เพราะมีเวร

หยิบผ้าห่ม...ผูกขื่อ...ถือคอให้
แล้วเขี่ยฐาน...ให้ตกไป...ดังใจเน้น
ขอปิดฉาก...คนใจง่าย...คล้ายกากเดน
ไม่อาจเป็น...ร่มไทร...ให้พักพิง

เจ้าหนุ่มซื่อ...ถือสัตย์...กลับถึงบ้าน
พบนงคราญ...แขวนอยู่...ไม่สู่สิง
ตัดช่องน้อย...แต่พอตัว...กลัวความจริง
ไม่คิดจะ...แอบอิง...ชิงจากมา

นิ้วไหนร้าย...ทำไม...ไม่ตัดเสีย
ยอมเป็นเบี้ย...ล่างเขา...เขลาหนักหนา
เจ้าตกน้ำ...ก็ไม่ว่าย...เลยแก้วตา
ยามป่วยไข้...ไม่รักษา...เลยคนดี

ลูกของเจ้า...จะหานม...กินที่ไหน
จะมีใคร...ไหนเผื่อ...เอื้อให้พี่
เลือดในอก...ของใคร...ใครจะพลี
ให้ลูกเจ้า...คนนี้...ได้ดื่มกิน

โอ้หลานเอ๋ย...หลานลุง...เจ้าอย่าร้อง
โอ้เนื้อทอง...แม่เจ้า...เขาผกผิน
ตายเพื่อล้าง...คราบข่าว...คาวมลทิน
อย่าถวิล...หาเลยหลาน...มันป่วยการ

ฝ่ายโคแก่...มีเมีย...ก็มากหลาย
ก็ต้องตาย...เพราะเมียหลวง...ลวงสังหาร
จึงคิดถึง...เชื้อไข...ในดงดาร
ลูกนงคราญ...เท่านั้น...ที่มีบุญ

จะกลับไป...กลืนน้ำลาย...ที่เคยถ่ม
ก่อนสิ้นลม...หายใจ...หมายเกื้อหนุน
หญิงหรือชาย...ก็ได้...เจ้าประคุณ
เฝ้าว้าวุ่น...งันงก...ตกบันได

เมียหลวงมอง...เห็นผัว...ลงผิดท่า
กลายเป็นบ้า...เสียจริต...เลิกคิดใฝ่
มรดก...จึงตกอยู่...กับชาวไพร
ลูกกำพร้า...สาใจ...กฎแห่งกรรม


ขอขอบคุณแหล่งที่มาด้วยครับ
หัวข้อ: Re: สำนวนไทยมาเป็นกลอน
เริ่มหัวข้อโดย: <<B'oO.. ที่ พฤศจิกายน 29, 2010, 02:31:32 PM
 ^26sad^ว้าว ๆๆๆ มาเป็นชุด ขอบคุณเฮียตี๋ที่ให้บทกลอนข้อคิดดี ๆ ครับ ^26sad^
หัวข้อ: Re: สำนวนไทยมาเป็นกลอน
เริ่มหัวข้อโดย: TEK-HLEE ที่ พฤศจิกายน 29, 2010, 10:56:02 PM
โห อ่านแล้วเหมือนดูละครเรื่องหนึ่งจบ หามาโพสอีกนะ อ่านแล้วเห็นภาพเรยอ่ะ ดีจิงๆ ^1great^
หัวข้อ: Re: สำนวนไทยมาเป็นกลอน
เริ่มหัวข้อโดย: Komno ที่ พฤศจิกายน 30, 2010, 06:21:39 PM
เรื่องผัวเมีย ยากจะเข้าใจได้จริงๆ ^15ngng^ ^15ngng^
หัวข้อ: Re: สำนวนไทยมาเป็นกลอน
เริ่มหัวข้อโดย: <<B'oO.. ที่ ธันวาคม 01, 2010, 11:16:27 AM
กะวายุเรื่องแบบนี้] ^23complain^
หัวข้อ: Re: สำนวนไทยมาเป็นกลอน
เริ่มหัวข้อโดย: hs4nxa ที่ มกราคม 26, 2011, 09:56:27 AM
โบราณว่า...อดเปรี้ยว...ไว้กินหวาน

ไม่ร้าวราน...เรื่องรัก...หักอกแน่
อาบน้ำร้อน...มาก่อน...ไม่รังแก

ฟังคำแม่...ยึดถือ...คือเรื่องจริง

ลูกสาวสวย...หัวกระได...ไม่เคยแห้ง

เฒ่าหัวงู ...ยื้อแย่ง...แข่งกันยิ่ง
หมาหยอกไก่ ...เนื้อใน...หวังแอบอิง
เป็นผู้หญิง...ยิงเรือ ...ต้องเขินอาย

เจ้ากระต่าย...หมายจันทร์ ...ฝันของสูง
ลูกอย่ายุ่ง...ผู้ชาย...ร้ายเหลือหลาย
เสือซ่อนเล็บ ...ใส่หน้ากาก ...บากทำลาย
พวกผู้ชาย...พายเรือ ...อย่าเชื่อใจ

เข้าตามตรอก...ออกตาม...ประตูหน้า
เจ้านั้นอย่า...ชิงสุก...ก่อนห่ามได้
แม่กลัวเจ้า...เสียน้ำ...ตาตกใน

ตรึกตรองไว้...ใจเร็วด่วน ...ไม่ดีเลย


 กินที่ลับ...ไขที่แจ้ง ...แย่งกันกล่าว
ประจานข่าว...ที่มัวหมอง...สองคนช่วย
ทำในห้อง...ฟ้องหน้าบ้าน...ถึงกาลซวย
ไร้คนช่วย...ด้วยหยามสิ้น...หมิ่นศักดิ์ศรี

กินบนเรือน ...ดันขี้รด...บนหลังคา

แหมมันน่า...ฆ่าให้ตาย...วายชีพนี้
อันบุณคุณ...ไม่ทดแทน...แม้นทำดี
เนรคุณ...กันเช่นนี้...ถึงที่ตาย

ชอบกันนัก...พวกกินบ้าน...กินเมืองถิ่น
ผืนแดนดิน...อาศัยอยู่...รู้คุณหลาย
กินภาษี...ประชาชน...บ่อนทำลาย
พวกตื่นสาย...ในขอบข่าย...เขตเดียวกัน

ทำกินปูน ...แล้วร้อนท้อง ...ร้องเดือดร้อน
ความชั่วซ่อน...ย้อนทิ่มแทง...แยงใจนั้น
พิรุธออก...บอกใครเขา...เข้าใจกัน
ความผิดนั้น...พลันแสดง...แจ้งมาเอง


                                          ขอบคุณแหล่งทีมาครับ


หัวข้อ: Re: สำนวนไทยมาเป็นกลอน
เริ่มหัวข้อโดย: HS4 BSI ที่ มกราคม 26, 2011, 10:28:01 AM
 ^1great^
หัวข้อ: Re: สำนวนไทยมาเป็นกลอน
เริ่มหัวข้อโดย: hs4nxa ที่ พฤษภาคม 17, 2011, 10:05:20 AM
(http://upic.me/i/cc/1257255822.jpg) (http://upic.me/show/24318061)
หัวข้อ: Re: สำนวนไทยมาเป็นกลอน
เริ่มหัวข้อโดย: <<B'oO.. ที่ พฤษภาคม 22, 2011, 08:00:22 PM
 ^3hi6เห็นช้างขี้ ขี้ตามช้าง ^50^
หัวข้อ: Re: สำนวนไทยมาเป็นกลอน
เริ่มหัวข้อโดย: hs4nxa ที่ มิถุนายน 04, 2011, 09:35:09 AM
อ้างจาก: <<B'oO.. ที่ พฤษภาคม 22, 2011, 08:00:22 PM
^3hi6เห็นช้างขี้ ขี้ตามช้าง ^50^
ก็ขี้บ่อสุดบ่อแล้วจักเทื่อหละเนอะ ^43^ ^42^ ^43^
หัวข้อ: Re: สำนวนไทยมาเป็นกลอน
เริ่มหัวข้อโดย: Komno ที่ มิถุนายน 06, 2011, 03:05:11 PM

ตอนเช้าตรู่ เข้าห้องน้ำ ฉ่ำอุรา
ค่อยๆไหล ไหลออกมา ให้เฉยชม
มีประโยชน์ มากนักแล ใครจะคิด
ปิดมิดชิด ก็ไม่มิด กลิ่นลองดม
โอ้แม่เจ้า เอาเข้าแล้ว เจ้าผักขม
รีบร้อนรน ตักน้ำลาด แล้วจากไป

(คุ้นๆมั้ยค่ะ... ^37^ ^37^ ^37^)
หัวข้อ: Re: สำนวนไทยมาเป็นกลอน
เริ่มหัวข้อโดย: HS4WNW ที่ มิถุนายน 06, 2011, 10:05:43 PM
ตลบอบอวน...เลย
หัวข้อ: Re: สำนวนไทยมาเป็นกลอน
เริ่มหัวข้อโดย: <<B'oO.. ที่ มิถุนายน 12, 2011, 12:02:59 PM
อ้างจาก: Komno ที่ มิถุนายน 06, 2011, 03:05:11 PM

ตอนเช้าตรู่ เข้าห้องน้ำ ฉ่ำอุรา
ค่อยๆไหล ไหลออกมา ให้เฉยชม
มีประโยชน์ มากนักแล ใครจะคิด
ปิดมิดชิด ก็ไม่มิด กลิ่นลองดม
โอ้แม่เจ้า เอาเข้าแล้ว เจ้าผักขม
รีบร้อนรน ตักน้ำลาด แล้วจากไป

(คุ้นๆมั้ยค่ะ... ^37^ ^37^ ^37^)

ทำไมต้องเป็นผัขมด้วยอ่ะ เป็นผักกะเฉดแหละน้องหลิง 555+ ^10-555^
หัวข้อ: Re: สำนวนไทยมาเป็นกลอน
เริ่มหัวข้อโดย: hs4nxa ที่ มิถุนายน 12, 2011, 12:09:54 PM
 ^55^
หัวข้อ: Re: สำนวนไทยมาเป็นกลอน
เริ่มหัวข้อโดย: Komno ที่ มิถุนายน 21, 2011, 09:15:54 AM
อ้างจาก: <<B'oO.. ที่ มิถุนายน 12, 2011, 12:02:59 PM
อ้างจาก: Komno ที่ มิถุนายน 06, 2011, 03:05:11 PM

ตอนเช้าตรู่ เข้าห้องน้ำ ฉ่ำอุรา
ค่อยๆไหล ไหลออกมา ให้เฉยชม
มีประโยชน์ มากนักแล ใครจะคิด
ปิดมิดชิด ก็ไม่มิด กลิ่นลองดม
โอ้แม่เจ้า เอาเข้าแล้ว เจ้าผักขม
รีบร้อนรน ตักน้ำลาด แล้วจากไป

(คุ้นๆมั้ยค่ะ... ^37^ ^37^ ^37^)

ทำไมต้องเป็นผัขมด้วยอ่ะ เป็นผักกะเฉดแหละน้องหลิง 555+ ^10-555^




ถามเจ้าของกลอนบทนี้เน้อ  55555   บทนี้มิใช่ของหลิง
 ^10-555^ ^10-555^ ^10-555^ ^10-555^
หัวข้อ: Re: สำนวนไทยมาเป็นกลอน
เริ่มหัวข้อโดย: hs4nxa ที่ มิถุนายน 24, 2011, 03:58:32 PM
คิดออกไหมว่ากลิ่นผักขมมันเป็งอย่างไรแรงกว่าผักกะเฉดหรือเปล่าหละ ^10-555^
โอ้แม่เจ้า เอาเข้าแล้ว เจ้าผักขม ^55^
หัวข้อ: Re: สำนวนไทยมาเป็นกลอน
เริ่มหัวข้อโดย: Komno ที่ มิถุนายน 25, 2011, 07:46:57 AM
นั้นไงเจ้าของกลอนมาตอบแล้วพี่บู้
มาแมะกลิ่นมาอีีกแล้วผักโขม
 ^28^ ^28^ ^28^
หัวข้อ: Re: สำนวนไทยมาเป็นกลอน
เริ่มหัวข้อโดย: hs4nxa ที่ มิถุนายน 30, 2011, 08:42:57 AM
 ^42^ ^43^ ^42^
หัวข้อ: Re: สำนวนไทยมาเป็นกลอน
เริ่มหัวข้อโดย: Komno ที่ มิถุนายน 30, 2011, 09:27:50 AM
555555555
เฮียตี๋หน้าตาดี
 ทำไมนึกถึงขี้แล้วหลิงต้องคิดถึงเฮียด้วยชักไม่เข้าใจตัวเองแล้ว
ยิ่งผักขมยิ่งคิด555555
หัวข้อ: Re: สำนวนไทยมาเป็นกลอน
เริ่มหัวข้อโดย: hs4nxa ที่ มิถุนายน 30, 2011, 03:23:23 PM
 ^61^ห้วยเอาดีๆนะน้องเดี๋ยวกินตับซะเลยหนิ ^61^
หัวข้อ: Re: สำนวนไทยมาเป็นกลอน
เริ่มหัวข้อโดย: Komno ที่ กรกฎาคม 01, 2011, 09:58:44 AM
ขอโตดๆ
 ^28^ ^28^
แต่ก็เจ๋งจริงแต่งกลอนได้กลิ่นด้วย